Panagiouda, dag 1 als vrijwilliger in kamp Moria

Vandaag kon ik na 3 dagen quarantaine aan de slag als vrijwilliger. Voorafgaand een rondleiding gekregen. Ondanks mooi weer is de weg in het kamp  modderig. Trucks en bulldozer rijden af en aan, tenten die steeds onder liepen zijn weggehaald om een beter infrastructuur aan te leggen om daarna er weer tenten neer te zetten. 7000 mensen wonen hier, op dit kleine stukje aarde. Kinderen en volwassenen lopen overal. 
Ik mag Judith opzoeken om met haar mee te gaan. Via een portofoon roep ik haar op. Zij is in een tent op bezoek. Ik word uitgenodigd om mee thee te drinken. Wat een lieve mensen. Communiceren in farsi via Translate, zo kunnen we toch wat van elkaar te weten komen. Ik laat een foto van mijn kinderen en man zien, er wordt verder door de foto’s gescrold. Een filmpje waar ik de vorige dag een Arabische dans leert komen zij tegen en hierom wordt hard gelachen. Wij delen deze dag tickets uit voor maandverband wat gratis afgehaald kan worden. Omdat men buiten de checkpoint moet is een ticket nodig. Bij elke tentdeur ga ik weer door mijn knieën, roep Salaam en wacht tot er iemand komt. Elke keer weer een verrassing wie er naar je toekomt. Kinderen zijn goede vertalers, begrijpt men het niet komt er vanachter uit de tent of van een buurvrouw wel hulp. Verschillende manoeuvre moet je uithalen om bij een tent te komen, tussen tentlijnen door of zoeken naar een tentopening. Mijn workout heb ik vandaag wel gedaan. 
Veel Mennonieten als vrijwilliger, wat een lieve mensen, fijn om mee samen te werken. Een aantal keer moeten we terug naar het infopunt, de tickets zijn op. We moeten er gaan maken, iets efficiënter kan nog wel. 
Vanuit het kamp lopen we naar de studio, plenty ruimte en een douche met warm water. Wat ben ik een zondagskind.