week 2 als vrijwilliger in kamp Moria

Na een week in het kamp komt er routine in de werkzaamheden. Ongelooflijk vervelend dat er al een week geen stroom is in een groot deel van het kamp. Dit houdt in dat je dan ook geen warme maaltijd hebt. De Grieken zijn hier verantwoordelijk voor, hier kunnen we niets aan veranderen behalve weer doorgeven en vragen. Vandaag was het 3 graden en het regende een groot deel van de dag. Mensen hebben het ontzettend koud en blijven in de tent. Wanneer mogelijk blijft men in bed, waar anders moet je warm blijven. Ik heb al vele malen van vrouwen gehoord dat ze veel last van hun gewrichten hebben. Wat je ziet gebeuren is dat mensen lopen te morren omdat ze geen stroom hebben. De politie voorkomt dat het geen muiten wordt. 
Vandaag arriveerden er 51 nieuwe vluchtelingen, deze hebben 14 dagen in quarantaine gezeten en komen dan door naar het kamp. Ze arriveerden in politiewagens per groepen van 15. Zij worden dan bij Euroreliëf afgezet en wij zorgen dat ze een onderkomen krijgen. In de rubhalls hebben we vanmorgen eerst nageteld of de aantallen kloppen van de geregistreerde. Waar er nog geen 8 personen op een kamer zijn wordt deze aangevuld. Hierbij wordt wel gekeken uit welk land men komt. Dit voorkomt frustratie of erger gevechten. De arrivals vandaag waren Somaliërs, zij moesten nog wachten voordat ze naar hun verblijf konden, in veel te dunne kleding hadden ze het zo koud. Na eerst een aantal vrouwen de handen warm te hebben gewreven, uitgelegd dat ze moesten gaan klappen en stappen. Om het makkelijker te maken er Somalische muziek bij aangezet en zijn we gaan bewegen. Een rondleiding wordt er niet gegeven, men maakt elkaar wel wegwijs. Een deken en slaapzak een zakje met wat eten wordt gegeven en dan gaan we weer. Het geven van plekken gaat chaotisch, denk maar niet dat men altijd blijft waar jij hen wil hebben. Wanneer men andere kent zoekt men rustig een andere plek en kan het zijn dat er 9 in een kamer verblijven, dan slaapt er wel één op de grond. 
Vrijdag ben ik de dag gestart met nog een aantal telefoonnummers opvragen. Daarna moest een Rubhall nog verder ingericht worden met stappelbedden. Het in elkaar zetten wilde ik niet zelf meeer doen. Ik ben naar de hall ernaast gegaan er gevraagd in deze mannen hall of er nog mannen waren die mij wilden helpen. Er werd gezegd dat men over 10 minuten zou komen. Ik was benieuwd of ze zouden komen. Binnen 5 minuten had ik 5 bij me. Ik heb ze aan gekoppeld aan andere vrijwilligers die in de andere kamers bezig waren, niet iedereen is hier blij mee. Ik heb met 3 jongens aan de slag gegaan, blij dat ze wat te doen hadden. Na korte tijd was het werk gedaan. Mooi om te zien dat ze zoveel plezier hadden. 
In de middag geholpen met verhuizen van een familie. Een dag voor het verhuizen wordt meegedeeld dat ze naar een andere tent moeten. In het lage gedeelte van het kamp worden de tenten weggehaald omdat de infra verbeterd moet worden.  De spullen worden in een busje geladen en naar de andere tent gebracht. Binnen 15 minuten is de tent leeg, hun leven zit in één busje. Sjaaltjes en zeepjes zijn binnen gekomen en delen we in tenten uit. Om het hele kamp te distribueren zijn we wel een aantal dagen bezig. Het gaat ook niet altijd om het snelle delen maar om contact te maken. Altijd vriendelijk blijven en contacten is onze taak. Ik tref deze dag nog een gehandicapt meisje/ vrouw aan. Zus duwt haar rolstoel, in een dixie helpen zij haar op de toilet, dit is een extra grote dixie, wanneer ik met hen in gesprek ga vertellen zij dat er een slot op is zodat zij hem alleen kunnen gebruiken. Het probleem is dat Afrikaanse vrouwen het slot openmaken. Dit zou geen probleem zijn  wanneer zij deze niet zo vies achterlieten. Ik zie het aan en kan mij niet voorstellen hoe een gehandicapte hier in het kamp moet komen. Wat moet deze Afghaanse familie veel voor haar hebben gedaan, wat een liefde. 
Donderdag 14 januari heb ik bij de dipers gewerkt. De luiers kan men gratis 1x per 2 weken afhalen, 6 luiers per dag wordt gegeven. Men heeft hier een ticket voor. Tot 4 jaar krijgt men luiers daarna alleen met een doktersverklaring. Bij de luiers krijgt men tevens 2 pakken billendoeken en zonnebrand factor 50. Ik verbaas mij, welk donker kind gebruikt er nu zonnebrand? Bij navraag hierover hoor ik dat de zonnebrand ook voor bodylotion wordt gebruikt. Tevens komen er vrouwen voor maandverband wat Eurorelief ook verstrekt. De cultuurverschillen komen hier ook weer naar voren. Afghanen die dankbaar zijn en Afrikanen die denigrerend roepen dat dit veel te klein is. Het kan kloppen maar ander hebben we niet om te geven. Altijd aardig blijven dwing ik mijzelf. Wanneer men roept dat pamperdoeken niet goed zijn neem ik het graag terug, dan niet. Ook dit is niet de bedoeling want later wil men het toch hebben. Eénmaal zeg ik tegen een vrouw dat ze in de winkel beter kan kopen. Dit is natuurlijk echt niet aardig. Ik mag me nog wel trainen om aardiger te zijn tegen de Afrikaanse vrouwen, wat een temperament en expressie. 
Woensdag was mijn vrije dag, ben met de auto erop uitgegaan. Ik was de enige die vrij was. Ondanks de lockdown toch vertrokken na het invullen van papieren waar ik op ingevuld had dat ik ging voor exercise en supermarkt ging. Het was een heerlijke zonnige dag. Na de tank vullen en koffie op de hoek langs de kust gegaan naar het noorden, wat een mooie route. Met deze heldere dag is Turkije heel goed te zien, je kunt je dan goed indenken dat men over komt varen. Aangehouden en gecontroleerd door de politie. Papieren vond men niet in orde, exercise in de auto is ook wel heel bijzonder, ik heb maar gezegd dat ik ging bewegen in het Noorden en dat het mijn enige vrije dag was deze week en voor Eurorelief werkt en hierbij mijn pas laten zien. Voor elke gebeurtenis moet een verschillend papier ingevuld worden, 2 x wat aankruisen wil men niet, gelukkig geen boete van €300, ondertussen zijn boetes naar €500 gegaan wanneer je je niet aan de lockdown regels houdt. Om 18:00 uur mag men niet meer op straat zijn. De lol om de toerist uit te hangen was er ondertussen wel af maar ben toch door gegaan. Het was mijn plan om naar de gedenkplaats met alle reddingsvesten te gaan. Ik ben een dorpje verder nog uitgestapt en langs het strand gelopen op zoek naar een restaurantje. Alles was dicht, na een wandeling de auto weer genomen en met de terugweg begonnen. Ik heb afslag niet meer gezien naar de gedenkplaats, had ook niet veel zin omdat de tijdstip van vertrek op mijn formulieren wel meer dan 2 uur geleden was. Hoe verkoop ik dit wanneer ik wordt aangehouden? Het tijdstip op het formulier aangepast zodat het niet te zien was dat ik al uren onderweg was. Potlood uitvegen met de vinger lukt prima. Opeens zie ik een lampje branden op mijn dashboard. Ik denk dat het mijn oliepeil is, ik doe de eerste tankstation aan en laat naar het lampje kijken, stom het is mijn band, links achter is vrij leeg. Na wat lucht erbij rij ik opgelucht weer verder, na nog geen kilometer gaat hetzelfde lampje weer aan. Ik weet dan wel dat het een lekke band is. Ik rij rustig door naar de volgende benzinepomp en laat daar de reserveband omdoen. De verhuurder kan het probleem verder oplossen. 
Ik kook deze avond voor alle vrijwilligers die hier verblijven, we eten toch met elkaar ondanks corona. Het is mooi om elkaars verhalen te horen. Mooie mensen die hier zijn, wat opvalt is dat niemand met materiele zaken bezig is of belangrijk lijkt te vinden. Dinsdag een dag in het warehouse gewerkt. Degene die verantwoordelijk voor het warehouse is een Duitser getrouwd met een Amerikaanse, zij hebben geen woonplaats, hadden het plan om naar India te gaan maar corona doorkruiste hun plannen. Omdat zij eerder voor Euro relief hadden gewerkt zijn ze hier weer teruggekomen tot zolang zij niet verder kunnen. Het werk deze dag is tellen materialen in containers, tassen, pampers, dekbedhoezen/ lakens, ballen, krukken etc. In de middag maak ik pakketten voor nieuw geboren jongens. Wanneer een baby is geboren krijgt men een verzorgingsdeken met 10 luiers/ luierpakje, broekje, sokken, rompertje. Dit is 2e handskleding. Prima om een dag te doen zodat je alles heb gezien maar ben blij dat ik dit maar 1 dag hoeft te doen, de contacten met de vluchtelingen is meer wat mijn hart heeft. 
Maandag in de morgen sense, het vragen van telefoonnummers van gezinnen. Ik tref daar een jongen van 21 die voor zijn broertje en zusje van 2 en 7 zorgt, zijn ouders zijn gone. Hij huilt, het uitzichtloze al een lange tijd in het kamp zijn is dodelijk. Ik sla mijn arm maar om hem heen en zit een tijdje met hem. Ik mag zijn gegevens doorgeven aan het social team. Zij gaan hem dan bezoeken. Dit kun je niet bij iedereen doen maar soms tref je verhalen waarvan je weet dat er nog zo veel meer achter moet zitten. Verhalen over taliban in Afghanistan, Ethiopiërs die niet veilig rondkunnen lopen. We vragen er niet naar maar soms komt het naar je toe. Vrouwen die veel hebben gemaakt laat men sporten, men kan op maandag-, woensdag en vrijdagmiddag volleyballen. Bovenop de berg zijn de sportactiviteiten. Euro relief regelt de volleybal, fanatieke groepen en met veel plezier is men bezig. Maandagmiddag ben ik hier om te helpen. Ballen halen die wegrollen van de berg en mee trainen, mooi om het plezier te zien. Volleyballen op crocs, teenslippers, ballerina's of laarzen, alles is te zien en niets geen gezeur hierover. 
Zondag heeft een kleine groep dienst in het kamp, alle activiteiten en magazijnen zijn dicht. Het informatiepunt is open voor vragen. Het is niet druk en op veel vragen kunnen we tevreden antwoord geven. We geven geen eten, hier verwijzen we dan heen. Verhuizen naar een grotere plek omdat men niet goed ter been is of ruzie heeft lukt niet. Vertalers vanuit de vluchtelingen helpen bij het infopunt. Mooi wanneer we hen inzetten, het geeft hun veel voldoening en een doel in hun dagen. In de middag kom ik op de thee bij een Afghaans gezin, een getraumatiseerde vrouw die zwanger is en een bobbel in haar borst heeft die ik echt van haar man moet voelen. De dokter heeft gezegd dat het niet erg is. Zij is er niet gerust op, heeft heel veel migraine, haar man zorgt voor de kinderen, wat een lieve man. Wanneer ik vraag of ik haar mag masseren zegt ze eerst nee maar wanneer ik haar gespannen nek voel mag ik haar schouders toch masseren. Familie is omgekomen in Afghanistan door de taliban, we geven haar gegevens door aan het social team. Ik hoor later dat er vele problemen waren. Wat een trauma's maken zij mee. Wat hebben wij het in Nederland dan goed, waar maken wij ons druk om. Een wens om gerechtigheid en harten die het leed van anderen zien.